4



październik 2005

 


ZOSTAŃ, PANIE, Z NAMI

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------

 

POBIERZ

 

 

dokument w doc • dokument w pdf

 

 

 

„Wieczór Jana Pawła II” to spotkanie w pierwszą sobotę miesiąca w godz. od 21.00 do 21.37. Gromadzi ono rodziny w ich mieszkaniach. Wiele osób udaje się na wspólną modlitwę do kościoła. Wszyscy otwieramy drzwi dla Jana Pawła II i z nim zwracamy się do Boga. Prosimy rodziców, aby dostosowali zamieszczone poniżej teksty rozważań, modlitw i pieśni do potrzeb swojej rodziny.


 

 

 

Zapalenie świecy i „Apel Jasnogórski”.

 

Prowadzący: Gromadzimy się w kolejny wieczór pierwszej soboty miesiąca, aby dziękować Bogu za dar Jana Pawła II, wsłuchiwać się w jego nauczanie i modlić o jego beatyfikację.

Dziś naszą modlitwę wyrazimy w słowach: „Zostań, Panie, z nami”. Tę usilną prośbę uczniów z Emaus Jan Paweł II wybrał na tytuł listu pasterskiego, który napisał na początku Roku Eucharystii. Miłosierny Bóg, powołując Ojca Świętego do siebie w centrum tego niezwykłego Roku, ukazał nam ze szczególną wyrazistością, że Eucharystia jest tajemnicą ofiary i to ofiary z życia. Taką ofiarę złożył Chrystus i uobecnia ją dla nas pod osłoną znaków. Do jej składania zaprosił wszystkich swoich uczniów.

Gdy nadchodzi zakończenie Roku Eucharystii, chcemy rozważać wielkość i piękno tej tajemnicy. „Kościół otrzymał Eucharystię od Chrystusa, swojego Pana, nie jako jeden z wielu cennych darów – uczy Papież – ale jako dar największy, ponieważ jest to dar z samego siebie, z własnej osoby w jej świętym człowieczeństwie, jak też dar Jego dzieła zbawienia” (Encyklika Ecclesia de Eucharistia, 11). Prośmy Maryję, Niewiastę Eucharystii, aby wypraszała nam łaskę umiłowania Mszy świętej.

 

Wszyscy: „Pod Twoją obronę” (można także zaśpiewać pieśń, np. „Uczyńcie, co wam mówi Syn”).

 

 

Jan Paweł II - Nauczyciel prawdy

 

Lektor: Z Ewangelii wg św. Łukasza: „Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. Lecz przymusili Go, mówiąc: «Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił». Wszedł więc, aby zostać z nimi. Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. Wtedy oczy im się otworzyły i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili nawzajem do siebie: Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozma­wiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?” (Łk 24, 28-32).

 

Lektor: Z Listu Ojca Świętego Jana Pawła II Mane nobiscum Domine: «Zo­stań z nami, Panie, gdyż ma się ku wieczorowi» (por. Łk 24, 29). Z tym usilnym za­pro­szeniem dwaj uczniowie zdążający do Emaus wieczorem w dniu Zmartwychwsta­nia zwrócili się do Wędrowca, który przyłączył się do nich w drodze. Przygnębieni smutnymi myślami, nie przypuszczali, że ten Nieznajomy to ich Mistrz, już zmar­twychwstały. Odczuwali jednak, jak «pałało w nich serce» (por. tamże, 32), kiedy On z nimi rozmawiał, «i wyjaśniał» Pisma. Światło Słowa roztapiało ich twarde serca i «otwierało im oczy» (por. tamże, 31). Pośród cieni chylącego się ku zachodowi dnia i mroku zalegającego w duszy, ów Wędrowiec był jasnym promieniem, na nowo bu­dzącym nadzieję i otwierającym ich ducha na pragnienie pełni światła. «Zostań z na­mi», prosili. A On przyjął zaproszenie. Wkrótce oblicze Jezusa miało zniknąć, ale Mistrz miał «pozostać» pod zasłoną «łamanego chleba», wobec którego otworzyły się ich oczy” (nr 1).

 

Prowadzący: Serce człowieka zawsze bije mocniej, gdy spotka Boga. Jakże mocno musiało bić serce Apostołów, gdy w Wieczerniku zobaczyli zmartwychwstałego Pana. Jak rozradowało się serce Marii Magdaleny, gdy w ogrodzie usłyszała swoje imię i poznała, że przed nią stoi Chrystus. Pozostańmy w ciszy i pozwólmy naszemu sercu radować się obecnością Pana. On tu jest. On z nami pozostaje.

 

Wszyscy: Pozostają w milczeniu, a następnie śpiewają pieśń. Może nią być po­wtarzany wiele razy refren: „Pozostań z nami, Panie, alleluja”.

 

Lektor: Z Listu Ojca Świętego Jana Pawła II Mane nobiscum Domine: „Na naszej drodze pełnej pytań, niepokojów, nieraz także bolesnych rozczarowań Boski Wędrowiec nadal przyłącza się do nas i nam towarzyszy, prowadząc nas przez wyja­śnianie Pism do zrozumienia Bożych tajemnic (...). Znamienne jest, że dwaj ucznio­wie z Emaus, odpowiednio przygotowani przez słowa Pana, rozpoznali Go przy stole po prostym geście «łamania chleba». Kiedy już umysły zostały oświecone i serca roz­grzane, «przemawiają» znaki. Cała Eucharystia sprawowana jest w dynamicznym kon­tekście znaków, które niosą w sobie bogate, jasne przesłanie. To właśnie przez znaki tajemnica niejako odsłania się przed oczami wierzącego (...). Wiara wymaga, byśmy w obliczu Eucharystii mieli świadomość, że stajemy przed samym Chrystu­sem... Eucharystia jest tajemnicą obecności, przez którą spełnia się w najwznioślej­szy sposób obietnica Jezusa, że pozostanie z nami aż do skończenia świata” (nr 2,14,16).

 

Prowadzący: Panie Jezu, wierzymy, że jesteś pośród nas. Wierzymy, że Eucharystia jest tajemnicą Twojej obecności, tajemnicą pozostawania z nami aż do skończenia świata. Pomnóż naszą wiarę, abyśmy nigdy nie stracili Cię z oczu.

 

Wszyscy: Pozostają w milczeniu, a następnie śpiewają pieśń, np. „Pozostań z na­mi, Panie, alleluja” albo „Jezus jest tu”.

 

Lektor: Z Listu Ojca Świętego Jana Pawła II Mane nobiscum Domine: „Niech wspólnoty zakonne i parafialne podejmą szczególne zobowią­zanie do adoracji eucharystycznej poza Mszą świętą. Pozostawajmy długo na klęczkach przed Jezusem Chrystusem obecnym w Eucharystii, wynagradzając naszą wiarą i miłością zaniedbania, zapomnienie, a nawet zniewagi, jakich nasz Zbawiciel doznaje w tylu miejscach na świecie. W adoracji pogłębiajmy naszą osobistą i wspólnotową kontemplację, posługując się modlitewnikami, które czerpią inspirację ze Słowa Bo­żego i z doświadczenia licznych dawnych i współczesnych mistyków. Także róża­niec, pojmowany w jego głębokim znaczeniu biblijnym i chrystocentrycznym, na które zwróciłem uwagę w Liście apostolskim Rosarium Virginis Mariae, stanie się szczególnie odpowiednim sposobem kontemplacji eucharystycznej, realizowanej razem z Maryją i w Jej szkole” (nr 18).

 

Prowadzący: Wśród wielu owoców Roku Eucharystii chcemy dziś szczególnie Bogu dziękować za dar adoracji Najświętszego Sakramentu. Wiele osób i wspólnot, zgodnie z wezwaniem Ojca Świętego, „pozostaje długo na klęczkach przed Jezusem Chrystu­sem obecnym w Eucharystii”. Szczególnym znakiem takiej modlitwy stała się kaplica Wieczystej Adoracji w Łagiewnikach. Gdy Jan Paweł II odchodził z tego świata i wchodził do domu Ojca w niebie, do Kaplicy Adoracji wcho­dzili pierwsi wierni na nocną modlitwę. Papież rozpoczął wieczną roz­mowę z Bogiem twarzą w twarz, a Kościół kra­kowski rozpoczął trwającą dzień i noc adorację Najświętszego Sakramentu. W Łagiewnikach płonie ogień, który osobiście zapalił Jan Paweł II w swej kaplicy papieskiej na Watykanie. Stamtąd został przywieziony do Krakowa i stał się jednym ze znaków, które przypominają Papieża rozmodlonego i trwającego na adoracji przed tabernakulum. Od dziś ten ogień jest przekazywany wiernym. Mogą go otrzymać (w specjalnie przygotowanych miniaturach ołtarza adoracji z Łagiewnik) wszyscy, któ­rzy pragną przez modlitwę rozpalać w swoim sercu ogień miłosierdzia, by potem przekazywać go światu. Wpatrzmy się w płomień świecy i prośmy o dar umi­łowania modlitwy i dojrzałego uczestnictwa we Mszy świętej. U progu miesiąca różańcowego rozważmy tajemnicę ustanowienia Eucharystii.

 

Wszyscy: Odmawiają dziesiątek Różańca, a następnie śpiewają pieśń, np. „Pozo­stań z nami, Panie, alleluja” (W czasie tego śpiewu w sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach przekazywany jest ogień miłosierdzia).

 

 

Jan Paweł II - Apostoł pojednania

 

Prowadzący: „W każdej Mszy św. – uczy Papież – jesteśmy wzywani, by zmierzyć się z ideałem komunii, który księga Dziejów Apostolskich przedstawia jako wzór dla Kościoła wszystkich czasów. Jest to Kościół zebrany wokół Apostołów, powołany przez Sło­wo Boże, zdolny do wzajemnego dzielenia się nie tylko dobrami duchowymi, ale również dobrami materialnymi (por. Dz 2, 42-47; 4, 32-35). W tym Roku Eucharystii Pan zachęca nas, byśmy zbliżyli się możliwie jak najbardziej do tego ideału” (MND 22). Bóg ukazał nam ideał wspólnoty żyjącej miłością, zdolnej do dzielenia się z innymi. Prośmy Go pokornie, aby pomógł nam pokonać dzielące nas bariery:

 

–  O dar szczerego żalu za winy popełnione wobec innych, Ciebie prosimy.

–  O siły do przebaczenia dla tych, którzy zostali skrzywdzeni;

–  O gotowość naprawienia zła dla tych, którzy wyrządzili innym krzywdę;

–  O zgodę i miłość w naszych rodzinach i w życiu społecznym.

 

Prowadzący: Niech połączone ręce, wspólna modlitwa i śpiew będą znakiem zbliżania się do ideału, który nam przypomniał Jan Paweł II. Podajmy sobie dłonie i módlmy się.

 

Wszyscy: Modlitwa „Ojcze nasz” i śpiew, np.: „Abba, Ojcze” lub „Pozostań z na­mi, Panie”.

 

 

Zakończenie

 

Prowadzący: Módlmy się z ufnością o dar beatyfikacji Sługi Bożego Papieża Jana Pawła II:

Boże, w Trójcy Przenajświętszej, dziękujemy Ci za to, że dałeś Kościołowi Pa­pieża Jana Pawła II, w którym zajaśniała Twoja ojcowska dobroć, chwała krzyża Chrystusa i piękno Ducha miłości. On, zawierzając całkowicie Twojemu miłosierdziu i wstawiennictwu Maryi, ukazał nam żywy obraz Jezusa, Dobrego Pasterza, wskazu­jąc na świętość, która jest miarą życia chrześcijańskiego, jako drogę dla osiągnięcia wiecznego zjednoczenia z Tobą. Udziel nam, za jego przy­czyną, zgodnie z Twoją wolą, tej łaski, o którą prosimy z nadzieją, że Twój Sługa Papież Jan Paweł II, zosta­nie rychło włączony w poczet Twoich świętych. Amen.

 

Kończąc spotkanie skierujmy nasze myśli ku niedzielnemu świętowaniu. W czasie Eucharystii usłyszymy słowa Chrystusa (Mt 21, 33-43): Kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił i cudem jest w naszych oczach. Kamieniem węgielnym budowli naszego życia jest Chrystus. Na Nim chcemy budować nasze życie.

 

Błogosławieństwo (jeśli jest kapłan) lub znak krzyża i śpiew, np. „Barka”.

 

  Opracował zespół pod kierunkiem ks. Stanisława Szczepańca.